Hellup! Vorige keer beschreef ik welk een speurneus iemand moet zijn om zich een weg te banen door het zorglandschap in Nederland. Vooropgesteld dat wij, hier in ons kikkerlandje, écht niet mogen klagen, voel ik nu drang mijn wanhoop van me af te schrijven.
Ik volg bij Auxilium een opleiding tot mantelzorgmakelaar. Voor de met dit beroep nog onbekenden onder ons, je ondersteunt mantelzorgers met uitzoekwerk en regeltaken o.a. op het gebied van zorg, wonen, welzijn en financiën. Een van de wetten waar je mee te maken kan krijgen als mantelzorger is de Wet Maatschappelijke Ondersteuning. De WMO.
Een zijstapje: in het Nederlandse zorglandschap wordt veel afgekort. WMO, ZVW, WLZ, lg, BKG, mpt, ZIN, zzp (nee nee, geen zelfstandige zonder personeel, wel zorgzwaartepakket), zzp-er (ja, zelfstandige zonder personeel maar dan met -er), co, vv7, SKGZ en zo kan ik nog wel even doorgaan. (Ik voel een bingo aankomen.) En hier zit het eerste deel van mijn wanhoop. Ik moet al die afkortingen en begrippen leren kennen en begrijpen en de verbanden zien. Daar zit deel twee van mijn wanhoop. Ik begrijp steeds meer. De wetten, waar ze voor staan, voor wie ze zijn, hoe financiering geregeld wordt. Maar wat ik niet begrijp, is dat het zo on-ge-loof-lijk complex gemaakt is!
De WMO heel kort door de bocht, is er om iedereen zo lang mogelijk zelfstandig te laten zijn en thuis te laten wonen. Dit willen we graag in Nederland. Lekker zelfstandig en onafhankelijk. Om dit voor elkaar te krijgen, kun je o.a. ondersteuning vanuit de WMO 2015 krijgen. Dit is een raamwet. Een groot speelveld waarvan de doelen in de wet staan. Gemeenten vullen de details en uitvoering binnen dit kader zelf in. Wát ze precies moeten aanbieden en hoe wordt niet omschreven in de wet. Daardoor verschilt de opstelling, de meer gedetailleerde invulling per gemeente. Al eerder bij het programma Radar geweest: de zogenaamde WMO-migranten (prachtig woord). Mensen die zich gedwongen voelen te verhuizen, omdat ze in de gemeente waar ze wonen niet de voorzieningen krijgen waar ze volgens de wet wel recht op hebben. Maar er zijn ook verschillen voor op maat gemaakte hulpmiddelen zoals een rolstoel die na verhuizing in de kelders van het stadhuis van de oorspronkelijke gemeente achterblijven, want van de gemeente X en niet van gemeente Y. Inmiddels weet ik dat dit o.a. met het ‘systeem’ dat een gemeente heeft, te maken heeft. Is het hulpmiddel gehuurd of gekocht? Als het koop is, kan het meeverhuizen, bij huur niet. Maar wat kan de gemeente nog met een op maat gemaakt gehuurd hulpmiddel?
Ik weet het niet. Nóg niet. Ondanks dat ik me af en toe afvraag of dat wat ik straks moet weten ook zal doorgronden, sterkt deze ‘wanhoop’ me in de keuze mantelzorgmakelaar te worden. De goed bedoelde, maar soms onlogische procedures, vele loketten, vage richtlijnen en niet altijd heldere communicatie van de overheid bevestigen mij hoe hard mantelzorgmakelaars nodig zijn. Iemand die een mantelzorger de weg leidt door het oerwoud naar het zorglandschap dat we in Nederland hebben. Want mantelzorgers zitten al vaak genoeg met de handen in het haar.
Reactie plaatsen
Reacties