uit het leven van een Mantelzorgmakelaar in opleiding
In maart 2021 ben ik begonnen met de opleiding mantelzorgmakelaar. Een vreemde benaming vond ik in eerste instantie. En met mij vele anderen. Nu, een maand verder, begrijp ik de naam volledig. Makelaar komt van makelen en makelen betekent onderhandelen, bewerken, koppelen, in orde brengen en regelen. En dat is wat het is. Je onderhandelt met instanties, je bewerkt verslagen en soms ook mensen, je koppelt overheden aan degene die hulp nodig heeft, je brengt processen in orde en je regelt. En er is veel, heel veel te regelen.
Want wat is er veel zorg nodig! Ik zal aan selectieve perceptie lijden en sinds vorige maand met andere ogen kijken, maar je hoeft de t.v. of radio maar aan te zetten en het gaat over zorg. Of corona. Maar ook dat behoeft zorg.
Zorginstellingen die voor eigen gewin mensen met dementie wietplanten laten oogsten, een 80+ dame die haar op maat gemaakte rolstoel niet mee mag nemen als ze verhuist naar een andere gemeente, een aangepast toilet dat via de wet maatschappelijke ondersteuning (wmo) geplaatst wordt en weg wordt gehaald als de zorgbehoevende overlijdt waarbij de nabestaande letterlijk blijft zitten met een gat. Hoe ga je dit als mantelzorger, naast je gezin, baan, sport, sociale leven organiseren?
Daar waar vroeger o.a. de bibliotheek ‘the place to be’ was om aan informatie te komen, is het nu het wereldwijde web. Heerlijk en fantastisch dat het er is. Uren kan ik er doorbrengen. Een ‘deep dive’ naar de wet langdurige zorg, wat zijn de grondslagen om hiervoor in aanmerking te komen, wat is eigenlijk een grondslag? En hoeveel basisverzekeringen heeft Zilveren Kruis (ik verklap het antwoord: 5!)? Maar internet is behalve voor je gezondheid (veel zitten, staren, brandende ogen, pijnlijke polsen) ook ‘gevaarlijk’. Want wat is waar? En kun je ook te veel aan informatie krijgen? Vanuit wiens perspectief zijn artikelen geschreven? Als ik bij instantie X hulp vraag, kan ik er nog vanaf? Wat zijn de daadwerkelijke kosten?
Het gaat gelukkig heel vaak goed, de geboden steun, maar niet altijd. En in de schrijnende gevallen mist vrijwel altijd het menselijk aspect, transparantie en communicatie. Een van de redenen dat ik mijn vorige beroep arbeidsbemiddeling (even) aan de kant heb gezet. De menselijke maat, het persoonlijke was soms ver te zoeken.
Zelfs in de korte tijd dat ik me ingraaf in wetten over langdurige zorg, de zorgverzekeringswet, jeugdhulp en meer is me een ding duidelijk. Wát ongelooflijk onoverzichtelijk is het zorglandschap in Nederland. Hoe goed bedoeld ook en hoeveel opvang we op allerlei manieren in ons kleine landje kunnen krijgen, je moet ‘Sherlock Holmes’-achtige eigenschappen hebben om je een weg te banen.
Over een klein jaar hoop ik de cases op te kunnen lossen en mantelzorgers hierin te gaan ondersteunen. Dus mantelzorgers in Nederland: Houd moed en houd vol!